ေရးထားတာကို ျပန္လည္ကူးယူျပီး က်ေနာ္ပို ့စ္တြင္ထည့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းရာ ေရာက္ပါေစ၊ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ ကမၻာေလာကထဲ့က
ေစာေစာစီးစီးထြက္သြားျပီး၊
သေဘာၤဆိပ္ကမ္းက ခြာၿပီးထြက္လာတာ ခရီးရဲ့တ၀က္ျဖစ္တဲ့ ေခ်ာင္းႏွစ္ခြကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤေပၚကဆင္းၿပီး မုဒုံကိုျဖတ္လုိ႔ ဖားေအာက္ကုိ ေနာက္တေခါက္ထပ္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အရင္ တည္းတဲ့အိမ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း က်ေနာ္ ျပန္ပါလာတာေတြ႔ေတာ့ အ့ံအားသင့္ သြားၾကပုံ ရတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေရာက္ေလာက္ၿပီထင္ေနတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကို အျဖစ္အပ်က္ ရွင္းျပေတာ့ထပ္ေ၀ဖန္ ၾကေရာ၊ ဒါမွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္လုိ႔ျဖစ္တ ဆုိၿပီးာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။ ေဒါသလည္း နည္းနည္း ထြက္သြားတယ္။ တမင္သက္သက္ လုပ္ေပ်ာက္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေ၀ဘန္မႈက ျပႆနာမရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာ မေတာ္တဆအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ရွသြားတာကိုေတာ့ ဒီေလာက္ ေ၀ဘန္ေနရင္ေတာ့ မဟုတ္ ေတာ့ဘူးးလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ပထမတၾကိ္မ္ ေ၀ဘန္ၿပီးသြားၿပီပဲ။ အခုလုပ္ရမွာက ဘယ္လုိဆက္သြားမလဲဆုိတာကို ေဆြးေႏြးဖုိ႔ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္မွ နည္းနည္းၿငိမ္သြားၾကတယ္။
အဲဒါနဲ႔ သြားရမယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္တြက္ေတာ့ ၾကာအင္းလမ္းကေတာ့ လုံး၀အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ တည္းတဲ့ အိမ္က ဘုိးေတာ္နဲ႔ တုိင္ပင္ေတာ့ သူက ေရးကို မီးရထားနဲ႔ သြားဖုိ႔ အၾကံေပး တယ္။ ေရးမေရာက္ခင္မွာ လမုိင္းဘူတာ ဆုိတာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ သူနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ လူငယ္တေယာက္ရွိတယ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူကလည္း ထုိင္းဘက္သြားတဲ့လူေတြနဲရင္းႏွီးတာေၾကာင့္ အဲဒီလူ ဆီကို စာေရးေပးမယ္ဆုိၿပီးေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာခုိမယ့္အေၾကာင္းမေျပာနဲ႔ လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။
ကဲလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကာအင္းခရီးစဥ္မွာ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ပုိက္ဆံ ၆၀၀ ဟာ လုံး၀မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ခရီးစရိတ္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပ အားလုံး၀ုိင္းစဥ္းစားၾကတယ္။ ရွိတဲ့ ပုိက္ဆံက လမုိင္းေလာက္ဘဲ ရမယ္။ ဘုရားသုံးဆူသြားဘုိ႔ကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့။ အဲဒီအခိ်န္မွာ ကယ္တင္ရွင္တေယာက္ ဘြားခနဲ ေရာက္ လာတယ္။ ပဲခူးအေနာက္ျခမ္းက ကိုလင္း (ယခု ဖင္လန္တြင္ ေနထုိင္လွ်က္ရွိ) ပါ။ သူလည္းေရွာင္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခဏေရွာင္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ဆက္လုပ္ဦးမယ္လုိ႔ ဆုိေတာ့ …သူလည္း ဆက္ေနဘုိ႔ မလြယ္တဲ့ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း လုိက္မယ္ကြာဆုိၿပီးေျပာေတာ့ က်ေနာ္အတြက္ ခရီးသြားေဖာ္ အျဖစ္ေရာ၊ ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တဦးအျဖစ္ပါ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ေနာက္တခုက လမ္းစရိတ္အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ သူ႔မွာ ေရႊဆြဲၾကိဳးပါလာေတာ့ အဲဒါကို လုိအပ္တဲ့အခါ ထုမယ္ေပါ့။
ဒါနဲ႔ ေနာက္တရက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာ္လၿမဳိင္-ေရး ရထားနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ ရထားကေတာ့ က်ပ္လြန္းလွပါတယ္။ ကုိယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေဒသဆုိေတာ့ ဆုိင္းဘုတ္တခုခ်င္း ဖတ္ၿပီး ေရာက္မယ့္ ဘူတာကို တေမးတည္း ေမးရေတာ့တယ္။ ေနာက္ စုိးလည္းစုိးရိမ္ေနမိတယ္။ ကုိယ္တည္းမယ့္အိမ္ကေရာ အဆင္ေျပပါ့ မလား။
လမုိင္းဘူတာေရာက္ေတာ့ ညေန၃ နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ကုိလင္းက က်ေနာ့္ကို တည္းမယ့္ အိမ္လုိက္ပုိ႔ တယ္။ ကို….. ရွိပါသလားဆုိေတာ့ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္ပါဘဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဖားေအာက္က ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ စာကုိထုတ္ေပးေတာ့ စာဖတ္ၿပီး လာ.. လာ.. အိမ္ထဲ၀င္ပါ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထုိင္းကို ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ေမးေတာ့ ထုိင္းမွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါဆုိ ဒီအိမ္ကေနၿပီး တပတ္ေလာက္ေစာင့္ပါ။ လူၾကဳံရွိရင္ ထည့္ေပးပါ့မယ္ ဆုိေတာ့ ကုိလင္းက ႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားတယ္။ သူက ေမာ့ဂနင္းရြာမွာ သြားတည္းမွာပါ။ ခရီးသြားဖုိ႔ အဆင္ေျပမွ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားမယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း လုံၿခဳံေရးအရ ခြဲတည္းၾကတာပါ။
ညေန ထမင္းစားေသာက္ၿပီး အိမ္ရွင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း ကုိလင္း ရုတ္တရက္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔လဲေပ့ါ။ ဘာမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူသြားတည္းမယ့္ အိမ္က အိမ္ရွင္ေတြမရွိလုိ႔ ျပန္လာတာ။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ပုိင္ရွင္ အကိုက ဒီမွာဘဲတည္းပါ။ ႏွစ္ေယာက္တည္း လည္း အားနာစရာ မလုိဘူး။ အကုိၾကီးအသိေတြဘဲလုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားတည္းျဖစ္သြားတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ စက္တင္ဘာထဲကို ၀င္လာတယ္။ အိမ္ရွင္အကိုလည္း ထုိင္းဘက္သြားမယ့္ ကုန္သည္အဖြဲ႔ စုံစမ္းတာက မရေသးဘူး။ တပတ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အားနာလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အခက္ အခဲနဲ႔ကုိယ္မဟုတ္လား။ က်ိတ္မွိတ္ၿပီးေနေနရတယ္။ တေန႔က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကို က ေျပာတယ္။ ညီတုိ႔ ဒီအခ်ိန္ မုိးတြင္းမ်ဳိးက သြားတဲ့လူရွားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းတုိ႔ ခဏ အိမ္ျပန္လုိက္။ မုိးတြင္းကုန္ရင္ ျပန္လာခဲ့။ အကို ရေအာင္ပုိ႔ေပးမယ္ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ တုိင္ပင္ၾကတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။ သြားမယ့္အေၾကာင္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၿပီး အကူအညီေတာင္းမယ္ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုလင္းက အိမ္ရွင္အကိုကို အက်ဳိးအေၾကာင္း စကားေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ေဘးနားမွာထုိင္လုိ႔။ ေတာခုိဘုိ႔လာတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ငုိျပရေတာ့တာေပါ့။ သူတုိ႔ကလည္း ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းမသိတဲ့ သာမန္အရပ္သားေတြဆုိေတာ့ လန္႔တာေပါ့။ သူကေမးတယ္။ ညီေလးတုိ႔က ေခါင္းေဆာင္ေတြလား ဆုိၿပီး။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း မဟုတ္ရေၾကာင္း ေနာက္လုိက္မ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လုိက္ဖမ္းေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပရတာေပါ့။ အဲဒီမွာတင္ ပုိဆုိးသြားေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔က သာမန္ဆုိရင္ ဖမ္းမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါဆုိရင္ လုိက္ဖမ္းတယ္ဆုိတာ အေရးအခင္းတုန္းက ေခါင္းျဖတ္တဲထဲ ပါလား လုိ႔ ေမးျပန္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္ျဖစ္ဘူး။ ေခါင္းျဖတ္ဖုိ႔ မေျပာပါနဲ႔။ ရန္ေတာင္မျဖစ္ရဲပါဘူး ဆုိေတာ့ သူက ဒါဆုိအိမ္ျပန္ၿပီး ရွင္းျပလုိက္ပါ။ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေနပါလုိ႔ ဆုိျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ငုိျပ၊ သူ႔ခမ်ာမွာလည္း အက်ပ္ရုိက္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ရွင္းျပတယ္။ မၾကာခင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးသြားရင္ (၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆုိလုိတာပါ) ပါတီတခုခု အႏုိင္ရမွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။ အခုဟာက အဖမ္းမခံခ်င္လုိ႔ပါ ဆုိေတာ့ သူနည္းနည္းေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘုရားသုံးဆူသြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ သူ႔ ကရင္ သူငယ္ခ်င္း ဆင္သမားေတြရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီကုိ ပုိ႔ထားေပးမယ္၊ အားလုံး အဆင္ေျပသြားတဲ့အခ်ိန္က်မွ အိမ္ျပန္ေပါ့လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က သုံးရက္ေလာက္အခ်ိန္ေပးပါ။ ၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ႔လည္း လူၾကဳံစုံစမ္းမယ္။ အကိုလည္း စုံစမ္းေပးပါ။ သုံးရက္မွ မျဖစ္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အကို ေပးတဲ့ အၾကံအတုိင္း လုိက္နာပါ့မယ္ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ အမွန္က အဲဒီဆင္သမားေတြဆီ သြားေနရင္လည္း ေတာထဲေရာက္မွာပါ။ ဒါနဲ႔ သူကလည္း အုိေက လုိ႔ျပန္ေျပာတယ္။
သုံးရက္အတြင္း က်ေနာ္နဲ႔ကိုလင္းႏွစ္ေယာက္သား ရင္းႏွီးၿပီးသား ေဒသခံလူငယ္ေတြကို ရသေလာက္ ေမးျမန္းရတာေပါ့။ ႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့ ညမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေနတဲ့ အိမ္ေရွ့မ်က္ေစာင္းထုိးအိမ္ကေန သတင္းတခု ရလာ တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔ တဖြဲ႔ ဘုရားသုံးဆူဘက္တက္ဖုိ႔ ရွိတယ္။ သန္ဘက္ခါလုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္ အကိုကို အဲဒီသတင္းေျပာျပေတာ့ သူသြားစုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ သန္ဘက္ခါမနက္ ငါးနာရီ ထြက္မယ္ ျပင္ထားပါ လုိ႔ဆုိတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ခရီးစဥ္မွာ လုိအပ္တာေတြ ၀ယ္ဘုိ႔အတြက္ ကိုလင္းရဲ့ ဆြဲၾကိဳးေလးဟာ ဆုိင္ေရာက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ခရီးထြက္ဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေပါ့။ ကိုလင္းက ငါးေျခာက္၊ ေဆးလိပ္၊ ၾကက္သြန္၊ဆားစသျဖင့္ သယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ဆန္ေပါ့။
မထြက္ခင္ညဘက္ အိမ္ရွင္အကိုက ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ေကြ်းၿပီး စကားေတာ္ေတာ္ေျပာတယ္။ အတူေနတာ နည္းနည္းၾကာသြားတာလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ ေတာထဲမွာ တခုခုျဖစ္တာကို စုိးရိမ္တာလည္း ပါပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးသြားရင္ ျပန္လာဖုိ႔ကို တဖြဖြမွာတယ္။ ေတာထဲမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ရင္ ျပန္လာဘုိ႔ကိုေျပာတယ္။ ေနာက္ သူကုိယ္တုိင္လည္း စစ္တပ္ကို မၾကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ၊ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးကို နားမလည္လုိ႔၊ မပတ္သက္ ခ်င္လုိ႔ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။
မနက္က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ေလးနာရီေလာက္လာႏႈိးတယ္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ထမင္းထုတ္ထုတ္ေပး တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္သည္အုပ္စုေစာင့္ေနတဲ့ ရြာအျပင္ကလမ္းဆုံေလးကို လုိက္ပုိ႔တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔ေရာက္ လာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ေသေသခ်ာခ်ာ လမ္းမွာ ဂရုစုိက္ေပးပါဆုိၿပီး တဖြဖြမွာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကိုလည္း သူေျပာတာ၊ မွာတာေတြကို မေမ့ဘုိ႔အေၾကာင္း ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။
အိမ္ရွင္အကိုရဲ့ ေက်းဇူးဟာ ၾကီးလွပါတယ္။ သူသာ စုိးရိမ္ၿပီး နယ္ေျမခံတပ္တုိ႔ ၊ ရဲတုိ႔ကို တုိင္လုိက္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အိမ္ကေန က်ေနာ္တုိ႔အေၾကာင္း သိသိခ်င္း မေနခုိင္းေတာ့ရင္ တကယ့္ကို အက်ပ္ဆုိက္မွာပါ။ သူစုိးရိမ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ သြားလုိ႔ရေအာင္လုပ္ေပးတာကိုက သာမန္လူတေယာက္ရဲ့မသိစိတ္ထဲမွာေတာင္ စစ္တပ္ကုိအလုိလို ဆန္႔က်င္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေတြးထင္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကုန္သည္အုပ္စုက သြားမယ္၊ ေမာ့ဂနင္ကို မုိးစင္စင္မလင္းခင္ ျဖတ္မွ ရမယ္လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္လာၾကေတာ့တယ္။ အေရွ႔မွာေတာ့ အရုဏ္ပ်ဳိးလုလု…
ေမာ့ဂနင္ တပ္ကုန္းက စီးျမင္ေနရတဲ့ ေရး-ထား၀ယ္ကားလမ္းကို က်ေနာ္တုိ႔ အလ်င္အျမန ္ ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ငါးနာရီခြဲေလာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လုိက္လာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က အေတာ္မ်ား ျပား ပါတယ္။ အေသာ့ႏွင္လုိက္ၾကတာ က်ေနာ္လည္း ရြာအမည္ေတြမမွတ္မိေတာ့ပါ။ တရြာနဲ႔ တရြာက တခါတေလ နီးလုိ္က္၊ တခါတေလ ေ၀းလုိက္ပါ။ မုိးတြင္းေႏွာင္းပိုင္းျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေတာင္ပုိင္းးျဖစ္တာေၾကာင့္ မုိးကရြာဆဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေရစီးေနတဲ့ ေခ်ာင္းလတ္၊ ေခ်ာင္းေသးေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖတ္၊ ေခ်ာင္းၾကီးေတြက်ရင္ ကမ္းပါးေတြကို ကုတ္ကတ္တြယ္ တက္ၿပီး ကူးရပါတယ္။ ပုဆုိးထဲမွာ ေက်ာပုိးအိတ္ကို ထည့္ၿပီး ေခါင္းပုိးလြယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာကန္ေဘာင္းဘီတုိက်ပ္က်ပ္နဲ႔ တရစပ္ေလွ်ာက္လိုက္ရတာ ေန့လည္စာခ်က္စားမယ္ ဆုိတဲ့ ရြာေရာက္တဲ့အထိပါဘဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဟာဟဲ လုိက္ေနပါၿပီ။ ကုိလင္းက ခႏၶာကိုယ္အရေရာ၊ အေတြ႔အႀကဳံအရပါ က်ေနာ့္ထက္ ေတာင့္တင္းေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြနဲ႔ အမွီလုိက္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးမ်ားတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ေနာက္မွ သိရတာက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က တဖြဲ႔တည္းမဟုတ္ဘူး။ အစုအဖြဲ႔ေတြနဲ႔လာၾကတာ။ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ကိုလင္းနဲ႔ အတူေလွ်ာက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔က ဆက္ထြက္သြားေတာ့ ကိုလင္းက ညက်မွ အိပ္တဲ့ေနရာမွာ ေတြ႔မယ္လုိ႔ ေျပာသြား တယ္။ မင္းေတာ့ျဖည္းျဖည္းဘဲ ဒီကုန္သည္အေဒၚေတြနဲ႔ လုိက္ခဲ့ေပါ့လုိ႔ ေျပာၿပီးထြက္သြား တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္ထြက္လာတာ ေခ်ာင္းလတ္လတ္တခုစီးေနတဲ့ လယ္ကြင္းေသးေသးတခုကို ေရာက္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့ လယ္တဲေလး တလုံးရွိတယ္။ ဒီည ဒီမွာအိပ္မယ္ လုိ႔ေျပာေတာ့ လူကထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အေရွ႔ကအဖြဲ႔ကို အမွီမလုိက္ေတာ့ဘူးလား အေဒၚလုိ႔ ေမးေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ငါတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔က တူတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူက်ရင္ နင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျပန္ဆုံမွာပါ လုိ႔ အေဒၚၾကီးက ျပန္ေျပာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ သာ ျပန္ေျပာလုိက္ရတယ္။ လူ႔မွာေတာ့ စုိးတထင့္ထင့္ပါ။ က်ေနာ့္ပုိးအိတ္ထဲမွာက ဆန္နဲ႔ ငါးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္နီပဲပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေဆးလိပ္တုိ႔ ဘာတုိ႔အားလုံးက ကိုလင္းနဲပါသြားၿပီ။ ကဲ-အခုမွေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး ေခ်ာင္းထဲ ေရသြားစိမ္ၿပီးေနလုိက္တယ္။
ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာေတာ့ ေဆးလိပ္လည္း မရွိဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ပြတ္ခြ်န္းနဲ႔ စေတြ႔ေတာ့တာပါဘဲ။ ေဆးရြက္ၾကီးေတြကို အမွ်င္ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္လွီးထားၿပီး သတင္းစာစကၠဴနဲ႔ လိပ္ေသာက္ရတဲ့ ပြတ္ခြ်န္းကို အဲဒီမွာ စဖြာရေတာ့တာပါဘဲ။ အေဒၚၾကီး ငွားလာတဲ့ ကုန္ထမ္းအငွားသမားေတြလည္း ကုန္ထမ္းရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ရတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ကို ပြတ္ခြ်န္းလိပ္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုပါ အပိုေဆာင္းလုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။
လမ္းမေလွ်ာက္ဘူးေတာ့ ေနာက္ေန႔မွာ ဘယ္လုိမွ ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေအာင္ကို ျဖစ္ေပမယ့္ ေလွ်ာက္မွ ေရာက္မယ့္အျဖစ္မုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ အုပ္စုထဲမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ သြားအလုပ္လုပ္မယ့္ ခပ္ငယ္ငယ္မိသားစုတစုလည္း ပါတယ္။ သားအမိသားအဖ သုံးေယာက္ပါ။ ေယာကၤ်ားျဖစ္သူက က်ေနာ့္ကို အၿမဲေစာင့္ေစာင့္ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခရီးေႏွာင့္ေႏွးမွာစုိးၿပီး မွီေအာင္ေတာ့ အၿမဲလုိက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမိသားစုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ခင္သြားတယ္။
သြားေနရင္းတရက္မွာ အုန္းထမင္းစားလုိက္ရေသးတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ရြာေလးတရြာမွာ ၀င္နားတုန္း အေဒၚၾကီးက ၾကက္တေကာင္ရတယ္ဆုိၿပီး အုန္းသီးခူးခုိင္းၿပိး အုန္းထမင္းခ်က္ တာ၊ အဲဒီရြာမွာဘဲ သူပုန္လုိ႔ ျပည္မကေခၚတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က တပ္သား သုံးေလးေယာက္ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ကို ေျပာၿပီးေနခဲ့ရင္ ရေပမယ့္ ကိုလင္းနဲ႔လည္း ေတြ႔ခ်င္တာေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဆက္လာခဲ့တယ္။
သုံးရက္ေျမာက္ေန႔ မနက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဇမိျမစ္ကမ္းပါးကို က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီကေန ေလွစီးၿပီးသြားရမွာပါ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ အခက္ၾကဳံရျပန္ၿပီ။ ကုိလင္းနဲ႔အတူ ေငြေတြအားလုံး ပါသြားခဲ့တာေၾကာင့္ ေလွစီးဘုိ႔ မေျပာနဲ႔ ေဆးလိပ္ဖုိးေတာင္မွ မရွိလုိ႔ ပြတ္ခြ်န္းေသာက္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ေလွေစာင့္ေနတဲ့ အေဒၚၾကီးနားကို သြားၿပီး ေလွခစုိက္ထားဖုိ႔အေၾကာင္း၊ ဘုရားသုံးဆူ ေရာက္မွ ျပန္ေပးမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရီပါတယ္။
`ငါသိပါတယ္.. ေကာင္ေလးရဲ့၊ က်န္တဲ့လူေတြလည္း သိၾကတယ္။ ျပန္မေပးလည္း ျပႆနာ မရွိဘူး။ နင္တုိ႔ကို စေတြ႔ကတည္းက အလုပ္သြားလုပ္မယ့္ လူေတြ မဟုတ္ဘူးဆုိတာလည္း သိတယ္။ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမွန္းလည္း သိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအထိ နင့္အေဖာ္မရွိတာ ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေခၚလာတာေပါ့။ ဟုိေရာက္မွ အဆင္ေျပလည္း ေပး၊ မေျပလည္း မေပးနဲ႔။ ေတာခုိမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ငါေခၚေခၚလာေပးတာ မနည္းေတာ့ပါဘူး။´လုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာသြားတယ္။ ရွက္လည္း ရွက္သြားတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိၿပီး ဟန္ေတြပန္ေတြ လုပ္ေနရတာ။ သူတုိ႔အားလုံးက သိေနခဲ့ပါလား ဆုိၿပီး၊ ေနာက္တခုက လူထုရဲ့တရားကို ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ဘုိ႔အတြက္မွာ အျပည့္အ၀မပါ၀င္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က ၀ုိင္းလုပ္ေနပါလားဆုိတာကို က်ေနာ္ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အဲဒီမွာ စိတ္လက္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေလွေပၚတက္ၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။
ျမစ္သာဆုိတယ္။ ေခ်ာင္းက်ယ္တခုေလာက္ပါဘဲ။ ေတာင္ဆင္ေျခေလ်ာတေလွ်ာက္ ေရဆင္း လာတာဆုိေတာ့ ေရဆန္ကအရမ္းပင္ပန္းတယ္။ စက္ေလွနဲ႔ တက္ေပမယ့္လည္း တခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာလူေတြ ဆင္းတြန္းရတယ္။ ေရကၾကည္လင္လြန္းေနၿပီး အနက္က ဒူးဆစ္သာသာေလာက္ဘဲ။ ေခ်ာင္းလယ္နဲ႔ ကမ္းပါးေဘးေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာ မုိးမခပင္ေတြ။ တခါတေလ ေရအားသန္တဲ့ ေနရာေတြက်ရင္ ေလွေပၚပါတဲလူအားလုံး မုိးမခပင္ေတြကို ဆြဲထား၊ ၿပီး ညာသံေပးၿပီး လႈပ္ေပးၾက။ အဲဒါမွ မရရင္ ဆင္းတြန္းၾကနဲ႔ ပြဲေတာ္တခုကို သြားေနၾကသလုိ ပါဘဲ။
ေလွ ႏွစ္နာရီခြဲ၊ သုံးနာရီသာသာေလာက္ စီးၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းဆုံကို ေရာက္ပါၿပီ။ ေခ်ာင္းဆုံမွာက မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲ့ တပ္ေတြရွိတယ္။ ကုန္သည္ေတြအ၀င္အထြက္ အရမ္းမ်ားတယ္။ ေလွကပ္ၿပီး အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ တဲတလုံးရဲ့ ၀ရန္တာမွာ ကိုလင္း ထုိင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုလင္းဆီ က ေငြေတာင္းၿပီး အေဒၚၾကီးကို ေပးေတာ့ အေဒၚၾကီးက မယူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတင္းေပး ေတာ့မွ ယူတယ္။ ေနာက္ ဆုေပးတယ္။ ေဘးမထိ ရန္မခပါေစေၾကာင္းဆုိၿပီး။ သူတုိ႔က အဲဒီမွာ ေနခဲ့ဦးမယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ အားလုံးကုိႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဘုရားသုံးဆူကို ေရာက္မယ့္ လမ္းအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ (ေနာက္ပုိင္းအေဒၚၾကီးနဲ႔ေရာ၊ ဟုိမိသားစုေလးနဲ႔ပါ ဆုံျဖစ္ ပါ ေသး တယ္။ဘုရားသုံးဆူ မက်ခင္အထိ)
ဘုရားသုံးဆူေရာက္ေတာ့ ကရင္-မြန္ ပူးတဲြေကာ္မတီ အေျခစိုက္တဲ့ ရုံးရွိရာကိုသြားေတာ့ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံဖုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ကိုယ္စားလွယ္က လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို တပ္ရင္းအေျခစုိက္ရာကို ေခၚသြားတယ္။ ထုိင္းေျမကို ျဖတ္ရတာမုိ႔ ကားစီးလာခဲ့ရတယ္။ ဘုရားသုံးဆူေစ်းကိုလည္း ခဏဘဲ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ကားေပၚကေနပါ။ ကားကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္စီးလာေတာ့ နမ့္ကိတ္ဆုိတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားတယ္။ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္နိမိတ္ကို အဲဒီေနရာမွာ ကားလမ္းနဲ႔ ပိုင္းထားတာပါ။ ျမန္မာေျမဘက္ျပန္ကူးၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ထပ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေအာ္သံတခ်ဳိ႔ကို ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားရတယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့
`ဘာလုပ္ေနလဲ ၊ ေလ့က်င့္ေနတယ္´
`ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ၊ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္´ ဆုိတာပါဘဲ။
ၿပီးေတာ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံစုိက္ထားတဲ့ ကင္းဂိတ္တခုနဲ႔ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ စစ္၀တ္စုံ၀တ္ထားတဲ့ သူရဲ့ ရင္ဘတ္မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတဲ့ ရင္ဘတ္တံဆိပ္ကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္မွန္းရည္ရြယ္လွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးလမ္းဆုံးကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့အိမ္ကထြက္လာတ့ဲခရီးအတြက္ လမ္းဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရး ေျပာက္ၾကား ရဲေဘာ္တဦးရဲ့ ဘ၀အတြက္ေတာ့ အစျပဳရာပါ။ ။
ၿပီး
